Secuencia III

Secuencia II

Secuencia I

Outono

 Outono” de Diego de Giráldez

Poema inspirado nesta obra pictórica.

As gallas forman

unha representación asimétrica

adhírense ao escuro espazo

e transmiten unha linguaxe que quixera entender

Ou quizais entenda...

Acomódome en posición observadora

e introdúzome no interior das liñas

NAScidas das definitivas pinceladas

que abren a visión á Natura espida

Esculco imaxes de todos os outonos

e persigo as empardecidas cores

que me achegan un arrecendo

a figos maduros e véxome

nun intre a carón da figueira, no eido

espectador silandeiro do tempo

De súpeto, non sei como

acariño nas miñas mans as tres follas

que denantes estaban deitadas

no chan da composición outonal

Ancórome no cesto de vimbio

e descubro que posúe un poder de abstracción

que abrolla NAS abertas arterias pigmentadas

subliñando unha descrición perfecta

nos precisos percorridos dos trazos

que comunican unha linguaxe

e enténdoa...

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Poema visual

Como unha escura toupa

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Retomo o instante

no que a conciencia do ben

pendura na reconstrución

dun hime rachado

O purgatorio esnaquiza a libido

Espántanme os sermóns

a dobre moralidade

os absurdos xuízos de monicreques

que se masturban nos recunchos

Espanta o membro que só se ergue

para dominar

A virxindade

foi inventada por un home

aleixado de impotencia

agora québranlle as alas ao deus

cae de bruzos

rebélanse as concubinas

xa non vale que ameacen e perxuren

que o pecado se acocha debaixo do embigo

o asunto de Eva, a mazá, o paraíso

as femias rexeitan a información

e viven

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

videopoema

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

III

A nena

ela, eu

engole as bágoas

por ter nacido enriba de estripos retrógradas

estigmatizada

As bonecas rinse na miña cara

na súa

e crean diferenzas irredutíbeis

Temos vertixe, pero

somos quen de

atravesar os canellóns

coa esperanza aínda intacta, camiñamos

afastamos esta memoria absurda

coma se fósemos centauros, sei que

haberemos superar a suposta estereotipia

pois hai un iris que nos quece polas coxas

e comprobo

que xa non gabean contos polo meu embigo

nin xiro no movemento sísmico da lavadora

Deixei de figurar neste escenario ilóxico

velaí estou, son eu e identifícome

Poema editado no libro "MULHERES entre poesia e luita".

II

Engádense fríos nichos neste lance

que arrincan derradeiros laios

nos beizos inertes

nos seus

nos meus

Semella inútil indagar no problema, penso...

Quero anexionarme ao territorio ceibe

pois procedo dun trémulo reverso

Os berros obstaculizan a palabra nas gorxas

nesta alba rota, de breves latexos, fuxidíos

Méteseme a tristura da cebola nas meniñas

Embebedada nas bágoas

prendo con pinzas no tendal o meu designio

e unha vez máis, véxome dando voltas

no sísmico movemento do microondas

entrementres, ao lonxe escóitase un fado

na voz de Amalia Rodrigues


Publicado no libro " MULHERES entre poesia e luita"

I

Ela e eu

somos unha muller que fica irresoluta

a carón do negro pano, nun entreacto

Onde burkas psicolóxicos

penduran bolboretas mortas

Apegadas nas lámpadas

dos afumados teitos dun antonte

Parece improbábel que atope unha saída

seica vivo, ou non vivo

mais, permanezo paralizada

coma os paxaros fusionados nos paus da luz

naqueles postes, que circundan as estradas vellas

Arredor do meu embigo coido que

gabean todos los contos e crean labirintos

valados imposíbeis

Poema publicado en "MULHERES  entre poesia e luita".

Cando amainen as inquedanzas

e acouguen os pensamentos

Cando o sorriso en tolas danzas

e infantís brincos bique os ventos

sexan os aires que sexan

e abaneen para unha ou outra beira

Cando os ollos finxan ver aínda que non vexan

Cando xa esquecida a identidade

camiñes para ningures, desorientada

carrexando unha ideoloxía emprestada

daquela terás a personalidade virada

decataraste de que es nada

folla que o vento deixou derreada

engaiolada nun labirinto de alleos ideais

Cando a túa persoa mude dese xeito

entón, daquela será un feito

ti serás sombra, serás casqueiro

daquela a túa mente

terala baldeira

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

No son das ondas, ao lonxe

coma se fose unha aparecida

vén ansiosa, deitada na escuma

Navega sobre as augas feridas

leva a bordo os medos

desalentada

sen conviccións nas que reafirmarse

asume a derrota

Precipítase cara un lento

inexorábel naufraxio

Anoréxica figura de febre e

amargura

Vestida de sombras, sombra eterna...

O vento frío pasa, con movemento

de ataque aéreo

Sostendo unha luz emprestada

proxecta pesadelos

no rachado espazo da contenda

Escuro filme de guión incerto

abre liñas abstractas

na terra

O home, ávido de loitas e conquistas

arrastra á humanidade pola merda

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Os días escóanse

Nun trocado de contratempos

Entre anceios

Ás veces peneques

Historias interrompidas

Que furan almanaques

Días negros e vermellos

Dos tempos

Escáchanse verbas

Enriba das lousas

De labirintos internos

Arrecenden ao vento

Melodramáticos poemas

Os días escóanse

Vanse

Non sei que fan aquí os teus ollos

Non sei, pero ás veces

As mudeces choran

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Cómpre

facerlle o boca a boca a agoniante luz

Aquela que ancorada nas somnámbulas imaxes

publica tristes panfletos ata convertelos en

longos best sellers

Devorados logo sen prospecto polos adictos

que viven a expensas de estrañas divagacións

e as palabras ensaríllanse ao pescozo coma

serpes

mesturadas no sangue como a droga máis dura

Honestamente, a vea non pode coa dose

Xiringas baleiras aparecen nos dicionarios

como sinónimos de derrota

Copropietarios de argumentos, vencellados aos

reality  show

citan que a morte polo pouco, supera dez cifras

Unha negrura intensa apodérase dos momentos

Hai cadáveres deambulando ao teu carón

nas frías rúas

É de mañá, inconscientemente abres o xornal e les

cronolóxicas

É terríbel

No entanto, na cidade aberta ao desánimo

todos os reloxos advirten

que non hai tempo   

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

A volte

  scopro pietre  negli sguardi

  Ascolto qualche voce

  fredda                                     

  e mi sento

  uccello moribondo

  nel confuso silenzio

                                  

 Nelle vie, infinità d’occhi

 Sembrano armi alla difensiva

 Gente impassibile passava

 vicino a lui                                   

 Nellas faccias, la freddezza

 é palpabile

 Si hanno fatto ciechi

 In quello momento

 ho sentito tutta la insensibilità

 della  città

e scopro, pietre  negli sguardi

Ascolto qualche voce

fredda                              

e mi sento

uccello moribondo

nel confuso silenzio

d’un giorno avvolto nelle tenebre      


 
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

  Estoupaban verdes escaravellos de Cruz Martínez Vilas by noollardunbufoverde

Soa no espazo

Soa no espazo (Diego de Giráldez)

Poema inspirado nesta obra pictórica

Esferas transparentes danzan

pezas invisíbeis nun espazo sombrío

misterioso

Namentres uns ollos mergúllanse

cara a dentro

e unha ringleira de troques

transitan ocos de nostalxia

pendurados dos cadros

Os corpos en decúbito supino

traspasan barreiras inimaxinábeis

Furan a certeza máis absoluta

NAS

Unha xouba en vertical

comparece na coreografía dos

elementos

No entanto, as galiñas vermellas

peteiran a realidade nos lenzos

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

No mar, neste mar

Inevitabelmente existen intres agochados

apegados nestes cons como se fosen lapas

baixo os efectos dunha incipiente psicopatía

Fondeados

amolecidos

encallados no peirao da memoria

Atravésanlle a pel, esgárranlla

pásalle por enriba a auga dos océanos

e sente que lle navegan

que a tronzan todos os naufraxios

destinados á permanencia

É consciente de que hai epitafios

escritos na nudez do rochedo

Sabe que existen lapsos que conservan aínda

a lene caricia dos corpos espidos

que habitan insculpidos na superficie de pedra

e contan historias nas súas páxinas

vivencias

especialmente expresadas

nas ondas deste mar, que semella en calma

Nítido perfil do verso!

No mar, neste mar

olla o infinito ronsel de melancolía

e repara, no longo índice de feridas

No mar, neste mar

onde dormen os aloumiños

arrolados polo vento de nordés

Móllalle os pés a auga salgada

e bícalle a caluga o ardente sol

Está silente, deitada sobre a rocha

e sente que se vai mergullando nos recordos

coma unha Mactra corallina

que afonda na area

Sotérrase lentamente

Morre

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Atraidos por un choque de feromonas

Sabes que, aínda que o pareza

isto non é unha asociación imperfecta

pois, mentres ti ficas de xeonllos

cara o meu embigo

eu, anégome como unha lagoa

no mes de inverno

ante a proximidade, a certeza do concúbito

Se che parece, achegareime a ti

coa ansia dunha namorada

E ti se queres, acólleme

pois eu, estou en posición

pendente dun apaño

A verticalidade neste instante

semella unha opción inevitábel

Entre os nosos corpos

non existen ocos que nos afasten

e ámote!

É posíbel que sexamos dous estraños

atraidos por un choque de feromonas

mais iso, é o de menos

Así que, déixate quedo á espera e úleme

pois o meu corpo arrecende a mazá

Ben o sabes

Tentemos á sorte e fagamos o amor

enriba do tendido eléctrico

Eu estarei limando mentres agardo

Limos brincadores executan danzas preliminares

Os pimpíns improvisan unha melodía quente

nas gallas do vello bidueiro

e eu cravareiche os dentes

para sentir na boca o gusto dos teus fluídos

Multiplicaránseme os bacilos no organismo

e morrerei de gusto

Mais, así a todo

Procurarei non perder a garantía, amor

pois, se se dá o caso

sempre podo cambiarte por un candeeiro

que me ilumine os días de menos sol

Este poema conseguiu o segundo premio de poesía no VIII Certame Literario Concello de Ames- 17 de maio 2011.
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

É un día gris de outono

Unha viaxe a Oviedo. A cidade  e a estatua  que lle dedicaron a Woddy   Allen  inspiraron este poema.

As rúas amosan  un brillo que semella

unha lanterna acesa  no canto  dunha porta

Chove, e a humidade intérnase nos ósos

amodo

Percorre coma unha caricia nuns ollos ávidos

de formas

é visión de láminas  grises que invaden

unha memoria                       

Liñas de edificios érguense coma árbores petrificados

ataviados con follas de cemento

Deseños  de séculos  conviven nunha paisaxe  

que amorea liñas diversas nun lenzo

Os volumes gravitan no espazo

adquiren  movementos  de frescura

que se senten na pel

e o ollo paraliza  a luz das avenidas

que trazan somnámbulos tapices nas xanelas

                                  

Na praza, a imaxe dun Woddy Allen quedo

chíscache un ollo

De repente, a realidade é un semáforo en verde

unha cabina

transeúntes con présa

                                  

Non obstante                         

a estatua  do home fai  análises de si mesmo  


  


This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.