Fragmento do poema gañador

Ás miñas costas

o son monocorde dos altofalantes

espértame dun flash back persistente

case persecutorio

e inicio un tránsito orientador

polas agullas do sinxelo reloxo

chantado na parede de pedra

e descubro

que quizais sexa a hora de partir

"Contemplo o proceso inevitábel da despedida"  

Primeiro premio no XXVI Certame de Poesía Rosalía de Castro.

Decembro, 2012   Cornellá- Barcelona 

Esvara a choiva na súa pel

A choiva deixou as súas bágoas

na derme amarela

Esvaran pola casca íntegra

debuxando espellos na face

Na cítrica superficie

pousa o inverno

unha humidade intensa

fría transparencia de novembro

Resvala a chuva em sua pele

  

A chuva deixou as bágoas

na derme amarela

Resvala pela casca íntegra

desenhando espelhos na face

Na cítrica superfície

coloca o inverno

uma humidade intensa

fria transparência de Novembro

A danza do paraugas gris

Unha chuvia intensa abre océanos  perante min

e  eu, acocho a miña tristura

baixo o paraugas gris

A chuvia, ás veces

está en nós mesmos

no noso interior

Vivo no interior dunha caixa de cartón

Non permiten que me queixe

morren esganadas as palabras  na miña gorxa

guindadas bágoas nun chan augacento

Non podo deixar de dar voltas

e voltas

porque estou presa nesta danza

de círculos interminábeis

imposíbel deixar de xirar

non podo

Amante tocada pola antropofaxia (poema 7)

É  unha tenra sensación

pousar os meus labios nos teus

enchouparme no interior

quedar pendurada da túa boca

amor

ese é un doce xogo de equilibrios

ao que estou afeita

seino, dende que fiquei sen bragas

diante túa

e aterrei convulsa no teu ventre

dende aquela,  seino

estou convencida da analoxía

que teño coas limachas

Primeiro premio no XXII Certame Rosalía de Castro, 2008.

Coido que son unha lesma

imprégname no teu cuspe

Lámbeme coma unha  pucha

e átame a carón do teu monte

que teño fame

Do poemario "Amante tocada pola antropofaxia"

Gañador do XXII Certame Rosalía de Castro, 2008.

Enchoupados

no

salgado

aroma

de

salitre  

Amante tocada pola antropofaxia

 

Quérote íntimo

acomodado na lentura

do meu pube

A miña boca

afaise á humidade

da achegada lingua e compartimos

fluídos

coma peixes vermellos, ledos

no interior do noso acuario

As noites afanse aos meus dedos

Eles teñen o privilexio de acadar

un si bemol

na superficie quente do teu peito

De  "Amante tocada pola antropofaxia" gañador do Rosalía de Castro, 2008

Tesme horizontal

 espida, espasmódica

Mollada entre as sabas

tesme en contacto co teu sexo

en posición de amar

A túa lingua succióname enteira

lingua retráctil

Sinto que as cóxegas acurtan as distancias

Estoupa de pracer o clítoris

téñote en min

mergullado

Non hai palabras

Do poemario "Amante tocada pola antropofaxia" gañador do XXII Certame de Poesía "Rosalía de Castro", 2008. 

A coleccionista de cicatrices (4º poema)

Hame dar igual

o lirismo inconcluso que te arrodea

Neste momento

non son máis ca

unha coleccionista de cicatrices

As verbas tropezan coas fiestras pechadas

consúmense nun crematorio

e todo acaba

como nun incendio

Neste intre

xa non procuro máis ca

recoñecerme nos vocábulos

que se albergan no interior dos meus labios

Absorbo o silencio das palabras

e instálome muda na friúra

na xeada do mes da candeloria

Has de saber

que me restablezo tras os apósitos

aínda que de vagar

Sei que haberá outros invernos

e outonos

nos que fixar o eterno fonema da nostalxia

dun poema

Gañador do segundo premio de poesía no 1º Certame Literario "Xosé Neira Vilas" 

Compostela, maio- 2012 

A coleccionista de cicatrices (3º poema)

Porque quizais espertei no momento

en que todo é previo

á patética secuencia dunha sombra

Porque talvez

acordara na interpolación

dunha implícita sobredose

tan imprecisa, tan séptica!

Por iso

inhíbome dilacerada na señardade

e procuro a iridescencia

suxestiva dunha miñaxoia

Do conxunto de poemas "A coleccionista de cicatrices" gañador do 2º premio de poesía 

no I Certame Literario Xosé Neira Vilas.

A coleccionista de cicatrices

Teño os cóbados inmobilizados

confinados nas bagoadas

onde moran

as fendas abertas da muruxa

____________

Quito os lentes escuros

non os preciso

e déixoos pendurados

danzando na abotoadura da chambra

Intérnome en min mesma

na senda máis tépeda

máis sombría

A orballeira móllame os pés

e pónseme na man

a insomne bágoa

que abriu a páxina lacrada

da derrota

Pertencen ao poemario "A coleccionista de cicatrices" gañador do 2º premio de poesía 

no I Certame Literario Xosé Neira Vilas.

Amante tocada pola antropofaxia

A lascivia corre unha maratón
e fertilízame nas horas en que
acolle este meu territorio
posúeme
xemo como unha cadela quente
e asumo a certeza deste amor
por secuencias

Do poemario gañador,  no Certame Rosalía de Castro, 2008  (Cornellá-Barcelona) 

Na presentación do Libro en Ames

Asubío para dentro...

Uploaded with ImageShack.us

Asubío  para dentro e marco unha tese

nos pregues dun abdome

Hai informes deliberados

que atravesan as canles

dos embigos que se bican sen présa

Asubío para dentro e acado

a linguaxe íntegra que nos representa

Poema pertencente ao poemario "Amante tocada pola antropofaxia"  primeiro premio no Certame de poesía  Rosalía de Castro, 2008- Cornellá (Barcelona) 

As sombras

As sombras dan voltas

arredor da súa anatomía sorprendida

A muller, vaise diluíndo

coma unha bolboreta nocturna

Ábrenselle paseniño as tebras

e ela, permanece anicada

escorréganlle da boca laios...

O sol estaba tan afastado

e a lúa era un grande punto negro!

Poema inspirado nunha imaxe do fotógrafo Carlos Silva "Munditaçoes"

Fotografía de Carlos Silva

http://munditacoes.blogspot.com/2012/02/no-petreo-leito-entre-os-rais.html

No pétreo leito, entre os raís 

Porque son unha muller cuberta de resío

agardo o solpor espida

Abrazada a un interminábel fado

impávida

Coma unha inanimada estatua de sal

proxectada cara as vías

dende as xanelas brancas de aluminio

Contémplame! Veño dun naufraxio

Levo gárgolas de pánico na mirada

Acoitelo bágoas cos dentes

e emprendo traxectos incertos

Intúo que as memorias

québranme coma un vimbio, feble de humidade

Póusanseme nos labios folerpas

e os lobos dos recordos esgárranme a carne

Son unha faquir esmorecida

enriba dos camiños de ferro

Fágome a durmida

e o zunido do vento rínchame nos dentes

A chuvia desintégrase en ínfimas partículas

e morre aterecida

no pétreo leito, entre os raís

O reloxo vai cara atrás e o algarismo é un epitafio

que sucumbe baixo un convoi de mercancías

Hai pegadas de antonte

apreixadas na terra

As figuras esbrancuxadas

abren sucos humedecidos

entre a herba

Nomean historias

nos bancos de madeira

nas follas, nas gallas

lemos informes doutros alentos

Aniñamos lembranzas

baixo as árbores vellas

e sentimos que

temos pasado por aquí

noutro outono, con certeza

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Quelli occhi senza vita

Quello sguardo altr’ore felice

Adesso, solo puo afferrare

bricioli di ricordi

di quando tu sei vivo

In torno a te

cerco la pace che ho perso

quando tu sei morto

Questa situazione

ha tornato il mio viso

troppo infelice 

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Imaxes