sábado, 23 de julho de 2011

Cómpre


facerlle o boca a boca a agoniante luz
Aquela que ancorada nas somnámbulas imaxes
publica tristes panfletos ata convertelos en
longos best sellers
Devorados logo sen prospecto polos adictos
que viven a expensas de estrañas divagacións
e as palabras ensaríllanse ao pescozo coma
serpes
mesturadas no sangue como a droga máis dura
Honestamente, a vea non pode coa dose
Xiringas baleiras aparecen nos dicionarios
como sinónimos de derrota
Copropietarios de argumentos, vencellados aos
reality  show
citan que a morte polo pouco, supera dez cifras
Unha negrura intensa apodérase dos momentos
Hai cadáveres deambulando ao teu carón
nas frías rúas
É de mañá, inconscientemente abres o xornal e les
cronolóxicas
É terríbel

No entanto, na cidade aberta ao desánimo
todos os reloxos advirten
que non hai tempo   

sexta-feira, 8 de julho de 2011

A volte


  scopro pietre  negli sguardi
  Ascolto qualche voce
  fredda                                     
  e mi sento
  uccello moribondo
  nel confuso silenzio
                                  
 Nelle vie, infinità d’occhi
 Sembrano armi alla difensiva
 Gente impassibile passava
 vicino a lui                                   
 Nellas faccias, la freddezza
 é palpabile
 Si hanno fatto ciechi
 In quello momento
 ho sentito tutta la insensibilità
 della  città
e scopro, pietre  negli sguardi
Ascolto qualche voce
fredda                              
e mi sento
uccello moribondo
nel confuso silenzio
d’un giorno avvolto nelle tenebre      


 Licença Creative Commons
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.