III

A nena

ela, eu

engole as bágoas

por ter nacido enriba de estripos retrógradas

estigmatizada

As bonecas rinse na miña cara

na súa

e crean diferenzas irredutíbeis

Temos vertixe, pero

somos quen de

atravesar os canellóns

coa esperanza aínda intacta, camiñamos

afastamos esta memoria absurda

coma se fósemos centauros, sei que

haberemos superar a suposta estereotipia

pois hai un iris que nos quece polas coxas

e comprobo

que xa non gabean contos polo meu embigo

nin xiro no movemento sísmico da lavadora

Deixei de figurar neste escenario ilóxico

velaí estou, son eu e identifícome

Poema editado no libro "MULHERES entre poesia e luita".