A nena
ela, eu
engole as bágoas
por ter nacido enriba de estripos retrógradas
estigmatizada
As bonecas rinse na miña cara
na súa
e crean diferenzas irredutíbeis
Temos vertixe, pero
somos quen de
atravesar os canellóns
coa esperanza aínda intacta, camiñamos
afastamos esta memoria absurda
coma se fósemos centauros, sei que
haberemos superar a suposta estereotipia
pois hai un iris que nos quece polas coxas
e comprobo
que xa non gabean contos polo meu embigo
nin xiro no movemento sísmico da lavadora
Deixei de figurar neste escenario ilóxico
velaí estou, son eu e identifícome
Poema editado no libro "MULHERES entre poesia e luita".