Intúense faces

Unha difusa formación de sombras
aparece nun abafado vidro
Liñas brancas superpostas
delimitan espazos na supostamente
existente, imaxinábel ventá

Poderían ter ollos cor mel
Poderían posuír unha identidade
e ás veces, fincar os pés no chan
coma ti, coma min...

Mais neste momento son inamovíbeis
acubilladas siluetas, esbozadas nunha tea de liño

Non obstante, cando pecho os ollos
acho que hai un café con moito azucre
pendurado no anteroposterior das miñas meniñas

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Poema homenaxe a Ramón Cabanillas

O vídeo pertence ao recital: CAMBADOS TEN O SEU POETA, RAMÓN CABANILLAS no que participei o día
15 DE XUÑO-2009 ás 18:30h no Centro Comarcal EXPOSALNÉS (Cambados)

...As palabras do poeta baten nos ouvidos
doentes, e síntome máis náufraga
pois os pirotécnicos seguen aí
atentándonos coas cinchas
e a choiva trae apegado un agoiro de matricidio...

A autora do vídeo: rosanegra

Contemplativa femia

Así adondada, na branca concavidade
estática, co ollar en fite
permanece nas lentas horas deste serán
coma o calco dunha Venus
certamente bela!
Non pestanexa e é o acorde perfecto
dos enigmas que transcorren
que se proxectan no seu iris
Está queda e un obxectivo fixa a imaxe
no espello
Haberá acaso quen coarte, quen altere o relaxo
a atonía desta Gioconda?

Contemplativa femia
adurmiñada no oco dun bidé

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Os tempos son duros mais a vitoria é nosa

Poema homenaxe a Ramón Cabanillas

Quizais o arrecendo a terra mollada

foi quen de modular nun son

as verbas que se lle axuntaban na cordame percorrendo a sensación de liberdade

coma se fose unha gaivota que vai cara o mar

Quizais, nas lousas do chan de Fefiñáns

haxa un antonte e acéndase unha lumieira

nesta noite, noitebra

de medos e corvos que nos empurran

ao OCASO “ Da terra asoballada”

O tempo semella que é un rapsodo e declama:

...” Galicia está cansa,

soia cos seus pensamentos.

Non chora; secouse a fonte.

Ten as serpes chuchándolle os peitos...”

As palabras do poeta baten nos ouvidos

doentes, e síntome máis náufraga

pois os pirotécnicos seguen aí

atentándonos coas cinchas

e a choiva trae apegado un agoiro de matricidio

Mais eu, irredenta gabearei polos montes abertos

e percorrerei a sensación de liberdade

coma se fose unha gaivota que vai cara o mar e igual que Ramón berrarei:

“...¡irmáns asoballados

de xentes estranxeiras,

ergámo-la bandeira azul e branca!

¡E ó pé da enseña da nazón galega

¡cantémo-lo dereito

a libre, nova vida!...”

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Oda ao vello televisor

Está no faiado, a carón daquel paraugas azul
O paraugas que figura na escena coma unha vella gloria
Alí, esvaecese enriba das páxinas
dunha banda deseñada doutro tempo
As pombas aniñan no oco aberto das súas costas
e el fica inerte no sólido chan de formigón
maxinando que traspasa a fiestra de luz
a solaina aberta cara o norte e olla para algures
na procura da sintonía perdida
da imaxe fendida polo tempo

É inverno e nas lousas da xeada rúa
repta a poalla formando espellos

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Amante tocada pola antropofaxia

Son unha gata en celo, posúote
Iranse perpetuando, con vehemencia
as miñas pegadas na túa pel
Arrólome, miañando involucrada
nunha melodía que precede á cópula
Como preámbulo bailo sen saia
.........................................e agardo
a mutua penetración ao lírico universo
..............................................dos abrazos
Son comedora de carne
amante tocada pola antropofaxia
........................................aproxímate
que morro por meterche o dente

Este poema pertence ao poemario " Amante tocada pola antropofaxia".
Gañador do primeiro premio de poesía no XXII Certame "Rosalía de Castro" 2008 Cornellá ( Barcelona)

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.

Salvación e Xustiza

Agóchase detrás dunha porta
A porta reflicte a descatalogada salvación
que se achanta no balorecido son dunha campá
Fica estrábica no interior dun faro vello
coleccionando xustizas acedas

Seica hai un S O S
engadido nas equidistantes folerpas
que deambulan inconexas

Hainos que pensan
que a salvación é un limiar impreso
Un índice pechado baixo terra

Salvación, xustiza
son dous vocábulos indeterminados
abstraidos nas tobeiras irredentas

Mentres os cans ouvean, xorde na escena
Unha muller perseguida polo maltrato
Un terminal que suplica eutanasia
A praia cuberta de chapapote
que soña coa límpida auga do seu ecosistema
A nación que agarda a salvación, a xustiza
da permanencia da lingua de seu
nas bocas do pobo

Salvación, xustiza
Son dous vocábulos indeterminados
agochados detrás dunha porta...

Poema escrito para participar no Filo-café do 28 de febreiro, en Porto

This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.