aparece nun abafado vidro
Liñas brancas superpostas
delimitan espazos na supostamente
existente, imaxinábel ventá
Poderían ter ollos cor mel
Poderían posuír unha identidade
e ás veces, fincar os pés no chan
coma ti, coma min...
Mais neste momento son inamovíbeis
acubilladas siluetas, esbozadas nunha tea de liño
Non obstante, cando pecho os ollos
acho que hai un café con moito azucre
pendurado no anteroposterior das miñas meniñas
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.
4 comentários:
Gostoume moitísimo o teu poema!
E tamén pasar polo teu espazo, despois de ollar " a Porta Verde".
Graciñas por acollerme!
Apertas, Cruz!
Moitas grazas a ti por entrar e polas túas palabras. Unha forte aperta!
Bellos poemas he leido en este espacio.
Gracias por compartirlos y enhorabuena por ese importante premio que has logrado.
Un cordial saludo.
Moita grazas Brais! Fico moi agradecida.
Gustoume moito o teu espazo e aproveito esta ocasión para convidarte a que colabores coas túas belas fotografía no noso espazo creativo " A Porta Verde do Sétimo Andar".
e-mail: aportaverde@gmail.com
Unha aperta.
Enviar um comentário