Imperturbável, brincam ousados vocábulos e fazem escorços harmónicos baixo os crípticos olhos cor de laranja, que percorrem Urbi et orbe, alíferos coa fachenda dum captor inato, à esculca nos eidos de salgueiros e carrascas. Vivido, arúspice existe um augur in crescendo em suas as.
segunda-feira, 22 de novembro de 2010
Mira Vigo o 19 de novembro do 2010
Fernando Franco dedícame unhas palabras na súa sección. Grazas!. Deixo aquí a ligazón:
sábado, 20 de novembro de 2010
A liña vermella
suspendida na atmosfera
abrangue o silencio que nos suicida
contra os marcos das portas pechadas
sen saída
Este é un longo instante, de sinais enmudecidas
finadas pola vinganza do tempo
Atopo espirais amarelas,xelatinosas
de sabor agridoce
que amosan a inexactitude
da extensión das nostálxicas páxinas
que conviven
no cerebro ateigado de obsesivas cadencias
poderosas
Acachoupada, entre as rúas de pedra
unha escura toupa acada a visión perdida e
séntase no sumidoiro a chorar
Este poema pertence ao poemario "Aínda son unha amante inconsútil"
3º Premio no 1º Certame de poesía “Eduardo Chao” Vigo, 2006
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.
quinta-feira, 4 de novembro de 2010
Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante III
En concreto sabía dela
As palabras fixeran unha descrición
Polo miúdo
Seica existiu, mais
Foi un concepto arredor dunha noria
O cuspe pegou ideas no baleiro
A man, con claros síntomas de
inseguridade
traza bosquexos inexactos dunha perna
que pretende tirar para diante
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.
terça-feira, 26 de outubro de 2010
Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante II
Pendúrase nos extremos
Sabe que non hai tempo, mais
xorde temerario
Busca o equilibrio dos arácnidos
na ingrávida superficie de alienados
autómatas
Eses que formulan realidades ao pé
dun tallo retorto
e cando lle penetra o solpor na face
distraída
gabéanlle polos ombreiros
as teorías obsesas dos vagalumes
malia todo, o son dun clavicordio
prolixo, lesiona a extrema levidade das
caracochas
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.
segunda-feira, 18 de outubro de 2010
Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante
I
No lado esquerdo da xanela pousa unha bolboreta
tricolor
verde, amarela, vermella
Alugada neste espazo, no que habita
Ten penduradas pingas de resío nas paredes
obxectos que recordan a herba mollada
trevos de catro follas, amuletos de boa sorte
e unha figura que se proxecta no centro do cuarto en
decúbito supino mirando o ceo
pousos de café certifican a fiabilidade das visións
catro bágoas enxoitas descansan na páxina
daquel libro
que antonte ficou abandonado a carón da televisión
Un corazón con marcapasos atravesa carreiros
estreitos
Sabe que está de prestado
Nese tempo soa un sineiro e o reloxo de peto marca
as 12 e un cuarto
Deixa de contar as horas e sente na caluga os ollos
dos xurelos que agardan a hora de xantar
enriba da mesa da cociña
De vagar senta nunha cadeira e conversa
sen présa, e debuxa a silueta do vento
cun dedo no mantel
Este é o primeiro poema do poemario. Gañou o segundo premio de poesía no "I Certame Literario Terras de Chamoso" O Corgo, Lugo- 2008.
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.
sexta-feira, 8 de outubro de 2010
Hai voces de antano
que furan os valados do tempo
Miña nai conta, que eran tempos de fame
que ata o mar botaba por fóra
eran tempos de troco, millo por peixe
As mulleres do mar subían polo monte
coas patelas de sardiñas nas cabezas
cara o interior da terra
Eran tempos de escaseza
Dicía, que a supervivencia era un milagre
As carencias xermolaban nas brañas
e cancelos ditatoriais pechaban o agro
cartillas de racionamento e cuncas de caldo
pola noite a carón da lareira
Eran tempos de fame
Os amenceres abríanse lentos, moi lentos
Ela fala
daqueles medos apegados nos miolos
en proceso de adaptación
das terroríficas lembranzas dos vellos
Silencio, calade!
Ela pensa
A morte é unha dura visión
que fomenta pantasmas cando hai lúa chea
Como poden durmir en paz
os paseantes axustizados na Caeira
Ela cala, mais reflexiona
que as voces de antano
furan os valados do tempo
As carencias xermolaban nas brañas
e os amenceres abríanse lentos, moi lentos
This work is licensed under a Creative Commons Atribuição-Uso não-comercial-Vedada a criação de obras derivadas 3.0 Unported License.
Subscrever:
Mensagens (Atom)