sexta-feira, 8 de outubro de 2010

Hai voces de antano



que furan os valados do tempo
Miña nai conta, que eran tempos de fame
que ata o mar botaba por fóra
eran tempos de troco, millo por peixe
As mulleres do mar subían polo monte
coas patelas de sardiñas nas cabezas
cara o interior da terra
Eran tempos de escaseza
Dicía, que a supervivencia era un milagre
As carencias xermolaban nas brañas
e cancelos ditatoriais pechaban o agro
cartillas de racionamento e cuncas de caldo
pola noite a carón da lareira
Eran tempos de fame
Os amenceres abríanse lentos, moi lentos
Ela fala
daqueles medos apegados nos miolos
en proceso de adaptación
das terroríficas lembranzas dos vellos
Silencio, calade!
Ela pensa
A morte é unha dura visión
que fomenta pantasmas cando hai lúa chea
Como poden durmir en paz
os paseantes axustizados na Caeira
Ela cala, mais reflexiona
que as voces de antano
furan os valados do tempo
As carencias xermolaban nas brañas
e os amenceres abríanse lentos, moi lentos



Licença Creative Commons

Sem comentários: