A ceo aberto entra a
morte
fenece
a terra a golpe de cianuro
nunha
drenaxe aceda que a envelena
contamínaa
Non
quero este caos que nos acurrala
que
nos anubra nunha eclipse eterna
Hai
unha alarma pendurada das árbores
unha ameaza terríbel
Habita
o desazo involucrado no proxecto do demo
que
nos esperta, que nos volve insomnes
e
fai tremer a pedra e o río
Nos
tocados cons inscríbese a barbarie
Instáurase
a enfermidade e abre canles sépticas
nas edénicas corredoiras
e
nós ficamos nus,nun futuro árido
sen O2
no
frío intenso, no loito irremediábel
que
se instaura na Cabana
hai
un temor crecente
que
irrompe nun escenario indesexábel
esperpéntico
a
esperanza semella nula e as tardes devalan
na
terríbel secuencia agónica
inamovíbel
no dourado abismo
A
escuridade féndenos as tempas
acubíllase
entre as árbores asustadas
Tumoracións
váranse nas nosas costas
na
profundidade do teu seo nai
e non queremos
non
queremos que se cerna na amada chaira
o
inmenso pranto dun sepelio
non
queremos
que
a superficie deste territorio
erosione
crónicos espectros
Simplemente,
queremos ter a certeza da luz
mais
nada!
Sem comentários:
Enviar um comentário